Сорогдогийн Жаргалсайхан сангийн тэргүүн Ж.Билгүүн
Би 14 настай байхдаа Япон орныг зорьж байлаа. Аав маань “Чи Япон хүний зүрх, тархийг ойлгож, мэдрээд ирээрэй” гэж захиж байсан. Тэнд өнгөрүүлсэн 20 жилийн хугацаанд технологийн хөгжил дэвшил гэхээс илүүтэй хүнийг хүндлэх сэтгэл, ёс суртахуун, хариуцлагатай байдлыг нь биширч, суралцаж ирсэн. Одоо бол миний хоёр дахь эх орон шүү дээ. 2008 онд аав маань өөд болсны дараа болсон явдал санаанаас гардаггүй юм. Би аавынхаа цомыг бариад “аав минь бурхан болчихлоо” гээд уйлж байснаа санадаг. Захирлынхаа өрөөнд орсон юм. Хэдэн мянган хүн удирдаж ажилладаг тэр хүн миний яриаг сонсож, сэтгэл гаргасанд бас хатуужуулах үг хэлж байсанд талархаж явдаг. “Чи аавыгаа алдчихаад уйлаад явж байгаад би харамсаж байна. Гэхдээ чи эцгийгээ хайрладаг хүн болж хүмүүжсэн байна. Бас хариуцлагатай, энэ маш чухал. Аавынхаа нэрийг сайнаар үргэлжүүлж яваарай. Ажлаа улам сайн хийж, Монголдоо хэрэг болох зүйлийг сураарай” гэж захиж байсан. Нээрээ л тэр үед “би аавынхаа нэрийг улам өндөрт өргөх ёстой шүү” гэх ухаарал, харуусал зэрэг зэрэг төрж байлаа.
